كد float
a[]; كه آرايه a را اعلان ميكند دو چيز را به كامپايلر ميگويد:
1- اين که نام آرايه a است
2- عناصر آرايه از نوع float هستند.
سمبل aنشاني حافظۀ آرايه را ذخيره ميکند. لازم نيست
تعداد عناصر آرايه به کامپايلر گفته شود زيرا از روي نشاني موجود در a ميتوان عناصر را بازيابي نمود. به همين
طريق ميتوان يک آرايه را به تابع ارسال کرد. يعني فقط نوع آرايه و نشاني حافظۀ آن
به عنوان پارامتر به تابع فرستاده ميشود.
تابعي که به شکل بيواسطه تعريف ميشود، ظاهري شبيه به توابع معمولي دارد با اين فرق که عبارت inline در اعلان و تعريف آن قيد شده است.
مثال 16-5 تابع cube() به شکل بيواسطه
اين همان تابع cube() مثال 3-5 است:
inline int cube(int x)
{// returns cube of x:
return x*x*x;
}
تنها تفاوت اين است كه كلمۀ كليدي inline در ابتداي عنوان تابع ذکر شده. اين عبارت به كامپايلر ميگويد كه در برنامه به جاي cube(n) کد واقعي (n)*(n)*(n) را قرار دهد.
توابع کتابخانۀ C++ استاندارد به همين شکل پيادهسازي شدهاند و هنگامي که يکي از آن توابع را در برنامههايتان به کار ميبريد بايد با دستور راهنماي پيشپردازنده، فايل آن توابع را به برنامهتان ضميمه کنيد.
اين کار چند مزيت دارد:
1-اولين مزيت «مخفيسازي اطلاعات» است.
2-مزيت ديگر اين است که توابع مورد نياز را ميتوان قبل از اين که برنامۀ اصلي نوشته شود، جداگانه آزمايش نمود.
3-سومين مزيت اين است که در هر زماني به راحتي ميتوان تعريف توابع را عوض کرد بدون اين که لازم باشد برنامۀ اصلي تغيير يابد.
4-چهارمين مزيت هم اين است که ميتوانيد يک بار يک تابع را کامپايل و ذخيره کنيد و از آن پس در برنامههاي مختلفي از همان تابع استفاده ببريد.
تابع max() را به خاطر بياوريد. براي اين که اين تابع را در فايل جداگانهاي قرار دهيم، تعريف آن را در فايلي به نام max.cpp ذخيره ميکنيم. فايل max.cpp شامل کد زير است:
برنامههاي واقعي و تجاري بسيار بزرگتر از برنامههايي هستند که تاکنون بررسي کرديم. براي اين که برنامههاي بزرگ قابل مديريت باشند، برنامهنويسان اين برنامهها را به زيربرنامههايي بخشبندي ميکنند. اين زيربرنامهها «تابع» ناميده ميشوند. توابع را ميتوان به طور جداگانه کامپايل و آزمايش نمود و در برنامههاي مختلف دوباره از آنها استفاده کرد.
2-توابع كتابخانهاي C++ استاندارد
«كتابخانۀ C++ استاندارد» مجموعهاي است که شامل توابع از پيش تعريف شده و ساير عناصر برنامه است. اين توابع و عناصر از طريق «سرفايلها» قابل دستيابياند.
قبلا برخي از آنها را استفاده كردهايم: ثابت INT_MAX که در <climits> تعريف شده ، تابع ()sqrt که در <cmath> تعريف شده است و... .
تكرار، اجراي پي در پي يك دستور يا بلوكي از دستورالعملها در يك برنامه
است. با استفاده از تکرار ميتوانيم کنترل برنامه را مجبور کنيم تا به خطوط قبلي
برگردد و آنها را دوباره اجرا نمايد.
C++ داراي سه دستور تكرار است:
دستور while، دستور do_while و دستور for. دستورهاي تکرار به علت طبيعت چرخهمانندشان، حلقه نيز ناميده ميشوند.
همۀ برنامههايي که در دو جلسه اول بيان شد،
به شکل ترتيبي اجرا ميشوند، يعني دستورات برنامه به ترتيب از بالا به پايين و هر
کدام دقيقا يک بار اجرا ميشوند. در اين جلسه نشان داده ميشود چگونه از
دستورالعملهاي انتخاب1 جهت انعطافپذيري بيشتر برنامه استفاده کنيم. همچنين در اين جلسه انواع صحيح كه
در C++ وجود دارد بيشتر بررسي ميگردد.
دستور if
دستور ifموجب ميشود برنامه به شکل شرطي اجرا شود. نحو آن به گونۀ زير است:
زبان C يک زبان همه منظوره است. دستورالعملهاي اينزبان بسيار شبيه عبارات جبري و نحو آن شبيه جملات انگليسي مي باشد. اين امر سبب ميشود که C يک زبان سطح بالا باشد کهبرنامهنويسي در آن آسان است
++C که از نسل C است، تمام ويژگيهاي C را به ارث برده است. اما برتري فني ديگري هم دارد: C++ اکنون «شيگرا» است. ميتوان با استفاده از اين خاصيت، برنامههاي شيگرا توليد نمود. برنامههاي شيگرا منظم و ساختيافتهاند، قابل روزآمد کردناند، به سهولت تغيير و بهبود مييابند و قابليت اطمينان و پايداري بيشتري دارند.